:: GW :: 06-01-2016 [22:01]permalink

Vandaag voor het eerst bij de Raad van Kinderbescherming geweest. Wat een ramp! Iedereen blijft mij maar vertellen dat ik niet kan voorkomen dat mijn kind van 2 1/2, die nu anderhalf jaar lang niet zijn vader heeft gezien mag zien. eerst onder begeleiding en daarna zelfstandig!
Mijn ex is verslaafd, is geestelijk niet in orde en heeft mij en mijn zoon herhaaldelijk mishandeld. Zowel geestelijk, emotioneel als fysiek. Ook heeft hij gedreigd met ZL ontvoeren en zelfmoord plegen, dit neem ik uiterst serieus omdat hij suïcidaal verleden heeft. Tevens blijft mijn ex ons lastig vallen met mails, telefoontjes, achtervolgt ons en is heel vaak, precies rond bedtijd, aan voordeur komen rammen en zeer hard bonzen en slaan op de ramen, precies waar mijn zoontje slaapt.

Zoon lief is doodsbang voor hem en heeft, als hij dat doet, maar ook als hij hem op straat ziet, dagen lang nachtmerries en wil niet meer de deur uit, lopen op straat of iets doen zonder mij er bij. Nu is mij door de raad verteld dat ik, omdat ik aantoonbaar PTSS heb door de jaren lange mishandeling er niet bij mag zijn als mijn zoon voor eerst weer zijn vader ziet onder begeleiding!! Ik zou overbezorgd zijn hem teveel beïnvloeden met mijn trauma! Dat hij misschien de eerste 10 keer doodsbang is wil nog niet zeggen dat hij dat ook de 11de keer is!!

En als hij toch een trauma overhoud aan dat hij gedwongen word zijn vader te zien, dan is daar toch altijd hulpverlening voor... ?!! Hulpverlening wil ik het niet meer noemen. Na alles wat we hebben meegemaakt, nu eindelijk, met heel veel moeite uit het dal te zijn gekropen, er weer hardhandig ingetrapt te worden door de Raad...

:: Avital :: 17-12-2015 [21:12]permalink

Na gevlucht te zijn vanwege huiselijk geweld en kindermishandeling zit ik nu al een aantal jaar in een moeizame scheiding. De scheiding is inmiddels uitgesproken maar mijn ex doet er alles aan om in ons leven te infiltreren. Zelf na het ontvoeren van mijn jongste kind (de oudste is niet van hem) wordt hij nog vrijgepleit en krijgt een omgangsregeling. Mijn ex duikt zonder pardon in mijn hele verleden en is volledig geobsedeerd door mij. Alleen maar bezig met proberen mij gek te laten verklaren. Hij wil dat ik word opgenomen zodat de zorg voor de jongste naar hem toe gaat. Het is juist zijn alcoholisme wat een gevaar vormt voor mijn jongste kind.

De kinderen hebben een OTS door de mishandelingen. Het gaat enorm slecht met de oudste die net als ik een PTSS heeft. De eerste gezinsvoogd bekommerde zich niet om mijn oudste, met alle gevolgen van dien. Ik moest toch maar eens een voorbeeld nemen aan haar dochter, want die doet het zo goed. De tweede voogd vond het niet interessant genoeg. Een blauwe plek, ach ja, kinderen vallen wel eens hé.

De derde voogd: super! Deze heeft wel het inzicht en mijn dochter binnen no-time voorzien van hulpverlening. Oké het is nog niet helemaal de goede weg, maar die zijn we aan het bewandelen.
En toch, er is een melding gekomen over de zorgen omtrent de jongste wanneer zij verblijft bij mijn ex. Ik ben over mijn toeren, mijn PTSS verhinderd mij te functioneren. Ik ben van mijn werk naar huis gegaan, morgen weer een dag. Ik ben ziek van ellende. Ik weet wat het kindje moet doormaken en ik kan er niets tegen doen. Jeugdzorg deelt de zorgen van de melding niet. Nu dus weer een volgend gesprek afwachten.

Ga nooit weg zonder de kinderen. Geef niet je hele leven bloot aan de raad voor de kinderbescherming/ jeugdzorg en dat soort instanties op een kwetsbaar moment. Het wordt mij nog steeds in de schoenen geschoven dat mijn draagkracht/ draaglast verhouding uit balans is. Tja, dat was een maand nadat ik gevlucht was en een leven moest gaan opbouwen.

Neem een goede psycholoog of psychiater voor ondersteuning en de huisarts. Noteer alles wat je hoort/ ziet/ opvangt. Maak foto's en kopieën van documenten, verslagen, e-mails etc.
Maar bovenal, bescherm jezelf en de kinderen. Bij de bouwmarkt zijn persoonlijke alarmen te koop voor ongeveer 7,50. Deze geven een flink geluid en past prima in de broekzak. Het heeft mij geholpen om weer over straat te durven.

:: w.s.t. :: 06-12-2015 [16:12]permalink

PTSS en ots vanwege huiselijk geweld. Vervolgens verhuisd om van agressie en gestalk af te zijn. Wat doet Jeugdzorg? Geeft vervolgens 'op een prensenteerblaadje' mijn nieuwe adres door!
Ik klaag hierover.
Zeggen zij laatst dat hun werk van belang is omdat de agressie schadelijk is voor mijn kind. Maar als zij dat weten, waarom verraden zij mijn nieuwe adres aan hem?

Misschien zodat de ots weer wordt verlengd vanwege toenemende agressie? Immers, elke ots levert geld op. En door mijn nieuwe en geheime adres door te spelen weten zij zeker dat ik weer mikpunt zal worden van huiselijk geweld. Werk gegarandeerd!

:: sneeuwitje :: 05-06-2015 [10:06]permalink

Zestien jaar ben ik mishandeld geweest, lichamelijk, pschychisch en sexueel, vier jaar geleden heb ik de moed gehad om er een eind aan te maken, mijn twee dochters die alles gezien hebben woonden bij mij. Hij verloor zijn bezoekrecht omdat hij agressief was tegen de rechter.
Een jaar geleden in beroep kreeg hij weer elke week bezoekrecht over de meisjes, die weigerde van te gaan, ik heb tientallen klachten ingediend voor stalking, doodsbedreigingen, alles werd geseponeerd... De meisjes zijn niet met hem meegegaan waardoor ik voor de correctioneel rechtbank moest verschijnen, het parket vroeg vier maanden onvoorwaardelijk en een geldboete. Gelukkig had ik mijn advocaat, wat met die zestien jaar dat ik verloren bent? De trauma's van de kinderen - ze zijn nog altijd in behandeling...

Wij staan constant met onze rug tegen de muur, nu is er omgang onder toezicht waardoor hij de meisjes anderhalf uur mag zien. Wanneer wordt ik eens gelooft? Wanneer komt er voor ons gerechtigheid? Wanneer gaan wij eens rust hebben?
De haat en woede zijn nog altijd op zijn gezicht te zien, ik weet dat hij wraak wilt, hij heeft toch niks te verliezen...

:: Hoop :: 13-07-2014 [17:07]permalink

Ik wil hier graag ook een hoopvol verhaal delen...misschien heeft er iemand iets aan. Na veel gekonkel en partijdigheid van jeugdzorg & co heeft een heel ervaren en moedige rechter uiteindelijk alle jeugdhulpverlening aan de kant geschoven en besloten: GEEN erkenning en GEEN omgang! :-)

Nadat ik de korte relatie met mijn ex had verbroken bleek ik zwanger te zijn. Ik besloot hem er toch bij te betrekken. Tijdens de zwangerschap en kraamtijd gedroeg hij zich steeds beangstigender. Hij begon zich ook op mijn pasgeboren zoon te richten. Hij was vooral subtiel sadistisch, dreigend, manipulatief, paranoïde...niet vaak openlijk mishandelend, minder ernstig dan veel verhalen hier, dus moeilijk te bewijzen.

Voorbeeldjes: hij stuurde extreem gedetailleerde plannen om een afgelegen boerderij te kopen in zijn eigen land en zei telefonisch mijn zoon daarheen te ontvoeren zodra hij de kans kreeg (allebei aantoonbaar, maakte bjz&co niks uit), hij besloop een onbekende vrouw met een mes omdat hij dacht dat ze ons achtervolgde, de eerste en enige keer dat hij een dag oppaste schepte hij achteraf op dat hij onze zoon expres de hele tijd had wakker gehouden terwijl hij uitgeput was om mij te treiteren, hij randde me hoogzwanger aan met geweld, stalkte ons, schudde onze pasgeboren zoon door elkaar. Dat soort dingen.

Na een half jaar pas durfde ik hem weg te houden. Hij zei dat hij iedereen kon manipuleren en zou zorgen dat ik voor gek werd verklaard en startte direct een rechtszaak voor erkenning en omgang.

Wat ik heb gedaan:
- Niet toegegeven aan zijn dreiging en hem geen erkenning en omgangsregeling gegeven - erg goed idee
- BJZ er bijgehaald en daar eerlijk gepraat - erg slecht idee
- Onafhankelijke pedagoge erbij gehaald. Zij rapporteerde steeds dat het goed ging met mijn zoon en ik goed voor hem zorgde, zodat jeugdzorg en ex daar niet over konden liegen - erg goed idee.
- Verklaringen van mensen (baas, vriend, kennis) dat ik altijd goed heb gefunctioneerd en alles goed voor elkaar had tot ik mijn ex ontmoette - goed idee.
- Gezocht naar een fijne psycholoog en psychiater. Verklaringen van hen op papier dat ik PTSS had door de relatie met mijn ex, dat omgang de opvoedingssituatie te zeer zou verstoren, dat psychologisch onderzoek werd aanbevolen en dat ze obv mijn verhaal dachten aan psychopathie in mijn ex - tricky, maar goed uitgepakt.
- Alle mogelijke bewijsjes bij elkaar geschraapt, bijv. terloopse mailtjes over vuurwapens - goed idee.

En toen:
- RvdK erbij. 1 uur met allebei gepraat, advies: toewerken naar omgang voor zover mijn ptss dat toeliet, psychologisch onderzoek en (omgangs) OTS. Gevolg: ik moest direct worden opgenomen met ernstige ptss klachten uit angst voor omgang.
- BJZ erbij. Zwaar partijdige gezinsvoogd. Zette bijvoorbeeld de pedagoge en het NIFP onder druk om negatiever over mij en positiever over mijn ex te rapporteren (gehoord van pedagoge en nifp) en loog in de rechtszaak de hele boel bij elkaar.
- NIFP (forenisch psychologe) erbij. Constateerde dat mijn ex autistisch was en een slechte jeugd heeft gehad en ernstig bedreigend kon worden naar mijn zoon en dat omgang permanent begeleid moest worden. Na een gesprek met de gezinsvoogd werd dat erg afgezwakt, hij zou goed kunnen omgaan met omgang (!?), en teruggebracht tot 1 jaar omgangshuis en opvoedondersteuning voor hem.

Achteraf had ik alle gesprekken met ex en met hulpverleners moeten opnemen. Klinkt raar, had wel veel beter gewerkt.

Uitspraak van de rechter: geen erkenning, geen omgang. Deels door wat er met mijn ex aan de hand was, deels omdat ik doodsbang van hem was en daardoor niet meer functioneerde, deels omdat hij geen hulp wilde accepteren. De OTS werd ook in hoger beroep opgeheven.

Nu is mijn zoon dus VEILIG!!

Het gaat heel goed met mijn zoon, steeds een beetje beter met mij en we horen niks meer van mijn ex.

Ik vond het heel belangrijk dit verhaal ook even te vertellen. Ik heb namelijk 3 jaar lang doodsangsten uitgestaan tijdens de rechtszaken, door het gedrag van mijn ex, maar ook door jeugdzorg en omdat ik van iedereen hoorde dat omgang nooit wordt afgewezen...

...maar misschien dat dit een sprankje hoop geeft voor mensen die nog in het traject zitten...soms tref je ineens een goed iemand die de boel doorziet en loopt het wel goed af!

:: Bel :: 21-12-2013 [10:12]permalink

Ongeloof, onbegrip, machteloosheid, woede...Dit is hoe ik mij nu voel. Mijn kinderen zijn dubbel slachtoffer geweest, zijn zelf geslagen door mijn ex en mijn oudste dochter heeft vaak meegemaakt hoe ik in elkaar ben geslagen door mijn ex, haar vader. De kinderen worden gedwongen om te gaan met vader, is zelfs dwangsom aan mij opgelegd toen ik het niet meer over mijn hart kreeg als moeder om mijn kinderen huilend, krijsend en knijpend in mijn arm over te dragen aan vader.

Gevolg: vader spant proces aan en kinderen worden nu gedwongen. Moet de deur maar achter hen dicht slaan, zodat ze zeker niet terug kunnen komen. Advies van de kinderrechter! Mijn kinderen zijn zonder toestemming van mijn ex behandeld bij een psychologe, omdat school aangaf dat er dringend hulp nodig was. Vader verleende geen toestemming, toch gedaan.
Daaruit kwam naar voren dat ze veel meegemaakt hadden en bang waren voor hun vader. Dit onderzoek is ingediend met de overige bewijsstukken (foto's en email met ex mbt de mishandelingen), maar daar is niets mee gedaan.

Mijn oudste dochter van 12 heeft zelf aangifte willen doen bij de politie, maar omdat ze minderjarig was moest ik dat voor haar doen. Er wordt niet gekeken naar de bewijzen die er zijn, dat zou later wel komen...niet dus! Nu wordt mij dat verweten dat ik dat gedaan heb voor haar en dat ik zonder toestemming van vader hulp heb gezocht voor mijn kinderen. Gisteren zitting. De vrouw van de Raad voor kinderbescherming en de vrouw van Jeugdzorg kregen onder ons toezicht 10 minuten voor aanvang van de zitting het rapport onder ogen van de advocaat van mijn ex! Ze kenden mijn kinderen niet en het verhaal niet!!! En dan toch daar keihard gaan zitten zeggen dat het toch echt gaat om een loyaliteitsconflict.

Ik heb me nog beroept om een onafhankelijk onderzoek door een psycholoog in te laten stellen, om dan vast te laten stellen of het dan echt zou gaan om angst of loyaliteit bij mijn kinderen, maar is verworpen. Communicatie met mijn ex verloopt per sms, zodat er geen dreiging en geen mishandeling kan plaatsvinden. Nu wordt dat gezien als slechte vorm van communicatie?! Ik doe er juist alles aan om spanningen voor mijzelf en de kinderen te voorkomen. Onlangs moest mijn oudste dochter haar vormsel doen en we liepen in een groepje naar de kerk. Ineens trekt de jongste mij aan mijn jas en begint keihard te huilen en te roepen...kom mama, kom...Ik vroeg haar wat er was en ze wees naar de overkant waar mijn ex liep. Kom mama, anders gaat hij je weer schoppen of pijn doen...Ik heb haar toen apart genomen en gerust proberen te stellen en gezegd dat er niks kon gebeuren want er waren nu mensen bij ons. Toen droogde ze haar tranen en konden we verder lopen...

Men wil niet inzien wat voor impact het heeft als je zelf mishandeld en verkracht ben door je ex (maar probeer dat maar eens te bewijzen) en je vaak tussen hem en je kinderen ben ingesprongen om ze te beschermen. Als je niets hebt waar naar toe te gaan, dan gebeurd het en wordt je in bedwang gehouden. Bang voor als je weg gaat wat er dan gebeurt..Dan is het eindelijk zover en het gaat gewoon door. Er wordt niet gesproken over de mishandelingen of de dooruit voortvloeiende angst..nee hoor, het ligt aan moeder die haar angsten overbrengt op haar kinderen..Makkelijk gezegd als moeder voor PTSS wordt behandeld door toedoen van haar ex en haar eigen vader.

Nee lekker makkelijk..Nu gedwongen worden met hem om 1 tafel te gaan zitten om te leren praten...Hoe gek moet het hier nog worden in Nederland! Vinden ze het gek dat er allerlei rare verhalen op tv komen waarbij die instanties betrokken zijn..ze drijven je echt tot waanzin. Maar het ergste van alles: de kinderen zijn de dupe! Waarom wordt er niet naar hen geluisterd, waarom krijgen zij geen inspraak? Een kind van 8 en 12 weten echt wel wat er speelt en wat zij voelen hoor! Wat is dit voor land?

:: Maria :: 03-03-2013 [12:03]permalink

Ik heb een Turkse vriendin die in haar huwelijk ernstig is mishandeld. Zij is ook gevlucht zonder haar zoontje en heeft hem nu al jaren niet gezien. Zoontje is nu 12. vader en diens familie hebben hem al die jaren verteld dat moeder een hoer is en dat zij hem heeft achtergelaten en nooit meer naar hem heeft omgekeken. Bovendien is de hele familie agressief en crimineel, dus er zal ook angst spelen bij zoontje.

RvdK en rechtbank: pro vader, zogenaamd in het belang van de rust van het kind kan mijn vriendin naar omgang fluiten. Het feit dat vader en diens broer overmatig alcohol gebruiken en agressief zijn en iedereen de hele tijd met de dood bedreigen is voor hen geen reden te denken dat dit misschien niet de goede omgeving is voor een kind om op te groeien.

Ze krijgt niet eens de kans haar zoon HAAR kant van het verhaal te vertellen. Zij krijgt nu EMDR voor de verwerking van de mishandelingen en het onrecht, maar dat onrecht gaat maar door dus. Hoe kan zij verwerken en gezond worden als ze haar eigen vlees en bloed niet mag zien, terwijl zij niets fout heeft gedaan?Ik heb een paar dagen geleden contact gezocht met Hart van Nederland, die er graag een item over willen maken. Zij zoeken alleen wel naar onderbouwing zodat het duidelijk is dat het hier niet alleen om een incident gaat.

Ik ben aan het zoeken geweest, maar kan eigenlijk geen cijfers vinden. Op deze site vind ik echter heel veel ervaringen van vrouwen, ook als het gaat om de verplichte omgang met vader terwijl die heeft mishandeld en doorgaat met treiteren en bedreigen. ook vraag ik me af hoeveel van de verdachten van misahndeling/huiselijk geweld daadwerkelijk worden veroordeeld (en dan bedoel ik niet die lullige 20 uur werkstraf).

:: Wanhopige mamma :: 24-05-2012 [10:05]permalink

Het is nu de 2e keer dat ik mijn verhaal op bezorgde moeders zet. We zijn dik 1,5 jaar verder. Ook ik heb te maken gehad met geweld tijdens de zwangerschap, cocaïnegebruik van vader en alcoholgebruik en zijn gestoorde gedrag en mishandelingen. De rechter heeft besloten in de voorlopige voorziening dat hij na een jaar van contactverbod en afwezigheid toch een uur per week onder toezicht omgang kan hebben met mijn dochtertje, dat nu bijna twee wordt. Verder moest door de Raad van de Kinderbescherming onderzoek worden gedaan of omgang mogelijk was en in hoe dit dan zou moeten uitzien. Het gaat ronduit slecht tijdens deze omgangsuurtjes. Hij bedreigt mij, scheldt waar mijn dochter bij is en mijn dochter gaat er finaal aan onderdoor. Dit alles wordt na een consult bij een orthopedagoog en een psychotherapeute waargenomen en als risicofactor gezien voor het psychisch welbevinden van mijn dochtertje. Beiden hebben bij de rechter erop aangedorngen omgang te stoppen, want als het doorgaat vrezen zij voor grote problemen. Ook ik loop nog steeds bij een psychologe en volg daar EMDR therapie voor de traumatische gebeurtenissen met vader destijds en nu nog. Ieder normaal denkend mens zou nu denken, nou dan lijkt mij logisch dat omgang moet stoppen en er genoeg mensen mee gemoeid zijn die vanuit hun professie zeggen dat het absoluut NIET in het belang van het kind is. Nou niets is minder waar. Vorige week heb ik de rechtszaak gehad en er werd doodleuk gesproken over hoe omgang er dan nu uit zou komen te zien. Ook de Raad zegt dat het allemaal wel meevalt en ook zij adviseren omgang! Jongens ik ken deze site nu al een dik jaar en nog steeds heb ik het idee dat we wel allemaal schreeuwen, maar er gewoon niets van de grond komt. Ik ben het helemaal zat. Ik wil als moeder dat we nu eens gehoord gaan worden en ik wil er alles aan doen. ik vind echt dat we onze verhalen nu moeten bundelen en ter kennisgeving naar de eerste of tweede kamer moeten sturen, desnoods naar de koningin. Kom op, er zijn genoeg verhalen, genoeg moeders die zo erbij zitten, het familierecht en Jeugdzorg is een maffiale corrupte organisatie aan het worden over de ruggen van ONZE kinderen. Hoeveel psychische stoornissen moeten er nog worden gekweekt in Nederland? Want dat staat onze kinderen te wachten later! En dan spreken over bezuinigingen? Nou ik denk dat je heel wat kan bezuinigen op de jeugdzorginstanties die hun werk niet doen, op kinderpsychiaters en kinderpsychologen. En op latere leeftijd heeft dat slag nog meer werk als onze kinderen volwassen zijn! WE MOETEN VECHTEN VOOR ONZE KINDEREN!

:: marijke :: 07-05-2012 [22:05]permalink

Na jarenlang (voornamelijk geestelijk) geweld, met heel veel scheldpartijen en alcoholmisbruik van mijn partner, besloot ik op advies van mijn huisarts, in een half uur tijd, te vluchten. Met kind (uitdrukkelijk advies van mijn huisarts: MET kind), naar een Blijf van mijn Lijf huis. Tot mijn stomme verbazing stond het Blijf van mijn Lijf huis niet toe dat ik er anoniem verbleef. Binnen drie weken had mijn ex niet alleen mijn adres, maar ook nog een bezoekregeling. Die vanaf het begin dramatisch verliep: huilpartijen, broekplassen, ik wil niet naar paappaa, angstig gedrag tot en met zelfbeschadiging toe. Ik heb alles op alles gezet om de bezoekregeling tegen te houden. De bezoekregeling, onder dwang van een boete en dreiging van een OTS, heeft mijn kind echt kapot gemaakt: het moet nu nog in behandeling voor een PTST. (10 jaar later, de bezoekregeling is al 5 jaar niet meer bestaand). ALLE instanties: de RAAD, de kinderrechters, Jeugdzorg, de school, het BVML huis, de buren ALLEMAAL keken ze de andere kant op. Alles IS ook om te draaien. Bijvoorbeeld door de zeer gewiekste advocaat van mijn ex, maar ook door domme of bange mensen als leraren en onbekwame Raadsmedewerkers. Voorbeeld: van nachtmerries over pappa maak je: nachtmerries omdat het kind pappa zo mist. Broekplassen en de rest idem dito. "loyalitietsconflict" is ook zo'n mooie term om getraumatiseerd gedrag mee te verklaren in de rechtszaal. Of het PAS syndroom, ik kan het niet meer horen. Ik werd van slachtoffer van een geweldadige alcoholist, tot dader gemaakt: een labiele en angstige moeder, die zelf niet door had dat ze haar kind opzette tegen haar ex man. NOT. Ik was en ben niet labiel en voorzover ik het wel was, was het door een misdadige vader. Die mijn kind, ik zeg niet eens meer ONS kind, mishandelde en kapot maakte. Hulpverleners die ik privé inschakelde, werden door mijn ex met aangetekende brieven bedreigd, als ze de waarhied naar buiten brachten (onder het mom van ik heb geen toestemming gegeven voor de behandeling en ik ben de vader, dus ben jij, hulpverlener, in overtreding. Dus kan ik, vader, jouw je titel af laten pakken als je de brief aan de rechter laat zien. Wat stond er in de brief?: dat hij, vader, zijn kind mishandelde. Dit was dus een BIG erkende hulpverlener, gespecialiseerd in getraumatiseerde kinderen) Zelfs de verslavingszorg, waar ex ten tijde van de scheiding nog onder behandeling stond, schreef een ontlastende brief: och arm, hij deed zo zijn best. De oude huisarts, op advies van wie ik gevlucht was (!), schreef nog dat mijn ex zo'n fantastische vader was. (dit is dus klachtwaardig bij de medisch tuchtrechter, ik had de kracht niet meer). Wat ik wil zeggen is dit: deze tijd staat geheel in het teken van de vader. NIET van het kind. Letterlijk citaat van de kinderbescherming: "maar mevrouw, u kunt nu wel bang zijn dat uw man met kind en al dronken tegen een boom rijdt, maar dat zal dan toch eerst wel moeten gebeuren." (Dan is je kind dus dood). Ik ben nog steeds sprakeloos dat dit in een beschaafd land kan gebeuren: mijn kind vertelde aan de vertrouwensjuf op school hoe vader haar mishandelde. Juf zei: "ik kan helaas alleen iets doen als ik blauwe plekken zie" en vervolgens weigerde ze dat voor de rechter te verklaren. Scholen hebben een heilig ontzag voor procederende vaders. De jeugdzorg, - waar ik met spoed naar toe was verwezen door de nieuwe huisarts, (nieuwe woonplaats) omdat het zo slecht ging met mijn kind -, weigerde mijn kind te zien. Waarom? Omdat vader geen toestemming gaf. Ik kan hier wel drie vellen vol schrijven over mijn afgrijselijke weg, - en de vooral voor mijn kind afgrijselijke jeugd -, ik doe het niet. Ik kan de verhalen niet meer lezen hier. Één op één herkenning. Sterkte allemaal! En vooral succes!

:: Marieke :: 06-05-2012 [08:05]permalink

Mijn eigen scheiding is nu 9 jaar geleden. Alles dat ik hier lees is helaas één en al herkenning. Zelf ben ik nu veilig, de wonden zijn nog niet over. Met mijn kind gaat het naar omstandigheden goed. Beiden, ik dus ook, hebben we een PTST en nu pas behandeling. Raad? Zoek een goede hulpverlener: in het particuliere circuit. De behandeling is nog verboden ook door die achterlijke wetgeving, die bepaalt dat je kind niet gehoord mag worden, zonder toestemming van je natuurlijk weigerende ex. Toch: zoek een vrijgevestigde, erkende, BIG geregistreerde kinderpsychiater, orthopedagoog of kinderpsycholoog. Ga er zonder kind heen en vertel zo kalm mogelijk al je zorgen over de nachtmerries, de uitspraken en de gedragingen van je kind. Verzamel zo goed mogelijke betrouwbare documentatie: huisarts, school, briefjes van kind, indien geschreven, of tekeningen. Documenteer alles. Tenslotte: als je kind acuut ziek is, bijvoorbeeld een blinde darm ontsteking, dan bellen de artsen óók niet éérst je ex! Onthoud dit als je praat over ernstige lichamelijke en geestelijke mishandeling. De kinderbescherming en Jeugdzorg intimideren je, met de wet in de hand. Recht je rug en bedenk: ik mag en moet als moeder mijn eigen kind beschermen! En elk kind heeft recht op de juiste zorg!

:: Gwen :: 08-04-2012 [11:04]permalink

Na het lezen van jullie verhalen zakt de moed me in de schoenen. Ik ben dus niet de enige. . . Er is afgelopen maand een rechtzaak geweest waarbij is bepaald dat er OTS komt en er omgang gaat zijn tussen mijn ex en ons kind. De opvoedsituatie wordt sterk in de gaten gehouden want die zou schadelijk zijn voor onze dochter. Er is een onderzoek geweest van de kinderbescherming waarin ik wordt beschreven als een moeder met veelvoudige psychische problematiek en dat ik een beperkt netwerk heb en dat ik heel sterk afhankelijk ben van medicijnen. Mijn arts is niet geraadpleegd. Ik ben verbijsterd! Ja ik heb add en PTSS, maar die PTSS is door mijn ex ontstaan. Mijn kind en ik zijn ooggetuige geweest van geweld. We zijn geestelijk en emotioneel mishandeld en nu ben IK ineens de dader en word IK in de gaten gehouden? Nu heb ik nachtmerries sinds de uitspraak

:: Brechtje :: 22-06-2011 [16:06]permalink

Als ik mijn verhaal wil beginnen te schrijven gaan al jullie verhalen en gruwelijkheden door mijn hoofd. Door wat ik heb gelezen voel ik mij begrepen en gesteund. Inmiddels ben ik al drie jaar alleen met mijn 2 kinderen. Na een flinke hersensschuding, veroorzaakt door mijn ex-man voor de ingang van mijn deur, zijn mijn oogkleppen helemaal verwijderd. Ik wil verlost zijn van zijn dominante heerschappij, geen vernederingen meer op straat, geen diepgewortelde angst omdat ik hem altijd kan tegenkomen, geen controles en geen hard spel die hij altijd schijnt te winnen. De bezoekregeling die de rechter heeft bepaald was blijkbaar niet voor hem bestemd. Weken tot maanden laat hij niets van zich horen en dan ineens staat hij voor de school en neemt de kinderen zonder overleg mee. Hij blijft altijd de vader van mijn kinderen en daar wil ik ook niets aan veranderen. Maar de manier waarop kan ik niet meer tolereren. Als ik gerichte afspraken wil maken en ik wil best flexibel zijn, heeft hij nooit een antwoord. Hij laat ons altijd in de waan en onzekerheid en bepaalt en domineert mij nog steeds ook al is het huwelijk ten einde. Als ik niet of niet inga op zijn verzoeningsverzoeken dan lijkt het of de kinderen worden gestraft door ze niet meer op te halen. Er is een gedeelde voogdij, maar hij betaalt de bijdrage van zijn kinderen niet, houdt zich niet aan de bezoekregeling en is heel onvoorspelbaar. De oudste heeft een post traumatische stress stoornis en er is een lichte vorm van autisme geconstateerd en hij is erg loyaal naar vader toe. Hij heeft een telefoon van z'n vader gekregen. Ze maken zo afspraken, maar hij overlegt niet met mij. Heb er geen goed gevoel over, hoewel ik de vader wel het contact met de kinderen gun. Heb een heel dossier bij de politie van mutaties van huiselijk geweld maar nooit gedurfd een officiële aangifte te doen. De laatste keer dat ik mij verweerde en beschermde nadat hij mij aanviel, deed hij aangifte van mishandeling. De officier van Justitie heeft de zaak geseponeerd. De tip die ik ooit van een vriendin kreeg om een dossier op te bouwen bij de politie van elke stafrechtelijke handeling hij deed, was een gouden tip!

:: Floepie :: 13-04-2011 [09:04]permalink

Hier ben ik dan. Zelfs bang om dit verhaal op te schrijven. Ik heb 2 kinderen, een meisje van 7 en een jongen van 5. Ik ben met mijn dochtertje en een dikke buike want 8 1/2 maand zwanger, door de politie bij vader weg gehaald. We zijn aan de andere kant van Nederland gaan wonen. In het ziekenhis ben ik bevallen met 3 man bewaking op de gang. Hij is erachter gekomen waar we woonden en is ons huis binnengedrongen. Hij heeft me verkracht. Er is een strafzaak gevolgd, ik kreeg een AWARE systeem. Hij is veroordeeld en in hoger beroep gegaan. In hoger beroep werd hij vrij gesproken wegens gebrek aan bewijs. Hij eist al jaren omgang met de kinderen. Maar we durven niet. Ik heb een post traumatisch Stress Syndroom. Hij heeft de kinderen nu bijna 6 jaar niet gezien. Ik zit al die jaren in therapie, en mijn dochter ook. we zijn niet veilig. De raad van Kinderbescherming vind dat de kinderen omgang moeten hebben. We kregen een OTS en nu dus een gezinsvoogd. De gezinsvoogds liegt alles bij elkaar, staat er "neutraal" in, zegt ze, en begrijpt en hoort heel goed wat ik zeg. Vorige maand was er een rechtzaak. De gezinsvoogd wil mij een schriftelijke aanwijzing geven omdat ik ook omgang moet hebben met die man. De raad van Kinderbescherming is het daarmee eeens. Hij heeft per direct het eenhoofdig ouderlijk gezag geeist. (hij heeft nog nooit ouderlijk gezag gehad) Hij betaalt geen allimentatie. De rechter vroeg advies bij de raad en de voogd. Zij waren het ermee eens. Mijn advocaat ging in verweer. Ik ben in paniek, weer aan de pillen, m'n dochter flipt. Weet iemand wat ik nu nog kan doen? Ik smeek het jullie, help me alsjeblieft!

:: dadyda :: 02-12-2010 [12:12]permalink

Ik ben getrouwd geweest met een man uit een ander Europees land. Hij heeft 2 kinderen uit een eerder huwelijk en is verslaafd aan coke en drank. Ik ben door hem voor en tijdens mijn zwangerschap geestelijk en lichamelijk mishandeld. Bij mij was de druppel toen hij met mijn 2 maanden oude kind gooide toen hij weer eens onder invloed was. Ik heb toen aangifte gedaan van mishandeling met foto's als bewijs en hij is voor 4 maanden de gevangenis ingegaan. Ik heb toen gelijk de scheiding aangevraagd. Tijdens zijn detentie hebben we veel gepraat en ik vond hem weer zielig. Ben dus ook op bezoek gegaan en we hadden afgesproken dat als hij vrij kwam dat hij dan een eigen huis zou hebben en we dan wel zouden zien hoe het gaat met zijn verslavingen. Hij kwam vrij en stond toen bij mij aan de deur dat hij geen huis had. Ik heb gezegd dat hij een paar dagen mocht blijven maar dat hij dan toch weg moest. In deze dagen is mijn 2de kind verwekt (ik weet dat jullie nu denken hoe dom kan je zijn maar ik besloot het kind te houden met in mijn hoofd dat ik het alleen zou opvoeden). Na een half jaar had hij de scheiding nog niet getekend en wilde deze pas tekenen als we een omgangsregeling hadden afgesproken. Nou is de wet tegenwoordig zo krom dat je dit moet hebben voordat je kan scheiden en aangezien hij niks mee betaalde moest ik een uitkering aanvragen en dat kan alleen als je definitief gescheiden bent. Je wordt dus voor het blok gezet. In zijn vorige huwelijk bleek hij ook zijn vrouw en kinderen te hebben mishandeld. De omgang betrof 1 x 2 wkn 6 uurtjes. Vanaf de eerste dag liet hij het afweten. Hij kwam bij mij aan de deur wanneer hij wilde met de smoes voor de kinderen. Hij checkte m'n post, telefoon en controleerde alles in mijn huis of hij iets kon vinden over een andere man (alsof je daar behoefte aan hebt na alles en 2 kleine kinderen). Een half jaar geleden was ik het zat en heb aangegeven dat de situatie niet meer te houden is en dat ik wil dat hij een veilig huis heeft voor de kinderen en ook niets gebruikt voordat de kinderen komen. Hij is zeer onoplettend, valt in slaap bij de kleintjes en is alleen maar met zichzelf bezig. Hij heeft tevens 3 jaar geen contact gehad met zijn andere kinderen ivm mishandeling van zijn zoon. Helaas is die moeder gewoon weer akkoord gegaan met omgang en is deze jongen vorige week van de trap 'gevallen' bij zijn vader. Mijn ex ging niet akkoord dreigde mij met de dood en dat hij mijn kinderen zou meenemen naar het buitenland, waarna ik heb aangeven het via de advocaat te doen. We hebben nu vorige week de zitting gehad en hij heeft veel leugens vertelt maar gelukkig is de rechter toch niet akkoord gegaan met omgang zonder toezicht. (ik had geëist dat hij zijn kinderen mag zien onder toezicht). Ik vind zelf dat de kinderen hun vader moet en leren kennen maar het moet wel veilig zijn. Nu vond de rvk dat ze te jong zijn voor tussenthuis dus is de regeling nu dat hij 1 x 2 wkn 3 uurtjes in een speeltuin (binnen) de kinderen mag zien en dat ik verderop moet gaan zitten kijken. Vervolgens moeten we ook naar een mediator. Mijn angst voor deze man wordt dus opzij geschoven en ik moet mezelf maar overwinnen (ik heb straatangst) om me aan de regeling te houden. Tot op heden betaalt hij nog steeds geen alimentatie, valt mij lastig met dreigementen en heeft zelfs mijn nicht die een verklaring heeft getekend bedreigd. Hij blijft mijn familie lastig vallen en blijft liegen. Ik heb mijn advocaat hier van op de hoogte gesteld en die zegt dat ik me aan de omgang moet houden en met de mediator moet praten.Wat kan ik als bezorgde moeder nog doen? Wat voor rechten hebben moeders eigenlijk?

:: Karin :: 22-07-2010 [14:07]permalink

Mijn verhaal wijkt niet veel af van andere verhalen. Ik ben ook getrouwd met een man die mij mishandeld heeft. De mishandelingen (fysieke en psychische) begonnen tijdens de zwangerschap en werden alleen maar erger en erger. Drie weken na de bevalling ben ik weer gaan werken om zijn drugs- en gokschulden te betalen om me zo van hem vrij te maken, dacht ik... Ik heb de situatie volgehouden totdat mijn zoontje anderhalf jaar oud was. De dag dat ik klaar was om mijn man te verlaten, brak een heftige ruzie uit omdat hij mij zou gaan vermoorden als ik weg ging. Wat hierna gebeurde heeft mijn leven voor altijd veranderd. Onze zoontje was toen anderhalf jaar oud en heeft alles gezien en ook schoppen in zijn buikje gekregen toen hij naar mij wilde komen. Ik lag op de grond en ik dacht echt dat ik dood zou gaan maar door de actie van mijn ex tegen ons kind kreeg ik een behoorlijke kracht waardoor ik opstond en met mijn zoontje van het balkon gesprongen ben. Ik ben toen naar de politie gebracht door onbekenden. De politie bracht ons naar het ziekenhuis en daarna naar een opvangplaats. Hierna volgt wat al veel vrouwen weten: Onzekere dagen, altijd maar werken en doorgaan met het leven zodat mijn kind en ik zo snel mogelijk alles achter de rug zouden hebben. Het waren dagen vol hoop en zelfvertrouwen, omdat ik in de veronderstelling was dat mijn kind en ik vrij waren en leven zonder ruzie en geweld konden leiden. Verder was de scheidingsprocedure alles behalve optimaal. Mijn ex stemde toe met de scheiding als ik geen aangifte tegen hem deed en hij zou ons voor altijd met rust laten. Hij was niet van plan om alimentatie te betalen omdat de schulden te hoog waren. We waren in gemeenschap van goederen getrouwd dus het was een echte klus om voor elkaar te krijgen dat hij zijn deel van de schulden op zich nam maar daar zorgde onze advocaat voor… En ja, we zijn gaan scheiden met één advocaat in een versnelde procedure zoals mijn ex wilde. Daarna volgen vijf jaar van kwetsbaar evenwicht. De ruzies hielden niet helemaal op maar nu ook tussen mijn ex-schoonouders en mij. Ze wilden de omgangsregeling tussen vader en zoon afdwingen omdat volgens hen waren al mijn verhalen over mishandelingen erg overdreven en na vijf jaar zou 'de vader' wel in staat zijn om van zijn kind te zorgen omdat hij geen drugs meer zou gebruiken, en een woning hebben en een baan, enz. Nu zijn we vijf jaar verder en de procedures zijn nog in gang. Mijn zoon is inmiddels 10 jaar oud en de situatie en de bedreigingen houden nog steeds niet op. Sinds 2008 ben ik in de ziektewet gekomen en na een instorting is bij mij PTSS gediagnosticeerd. Sinds 2003 ben ik in behandeling bij verschillende hulpverleners die mijn klachten niet konden plaatsen. Ik heb periodes van heftige crisis gehad en dat had ik niet voordat ik in aanraking met mijn ex-partner kwam. Bovendien ben ik echt niet vrij van mijn ex omdat we een kind 'samen' hebben. Tenminste op papier want de hij steunt zijn kind op geen enkele manier en zei zelf tegen de rechter dat hij toen ik zwanger raakte niet klaar was om kinderen te hebben door zijn drugsverleden enz. Hij heeft nog steeds geen partner of andere kinderen en gebruikt nog steeds. Wat mij betreft: ik wil en kan al lang niet verder met mijn leven maar elke dag sta ik met broze kracht op om voor mijn gezin te zorgen zo goed als ik kan. Ik heb soms hulp aan huis gehad van psychiatrische verpleegkundigen die niet kunnen begrijpen hoe de rechter mij nog steeds verplicht er 'samen' met mijn belager uit te komen over een omgangsregeling zonder begeleiding. Mijn ex-man houdt zijn handen niet thuis, ik word nog steeds voor ho*r en allerlei ongepaste zaken uitgescholden; ook als de kinderen daarbij aanwezig zijn. Financieel heb ik nooit wat gekregen maar ik heb niets nodig want ik heb immiddels een zeer lieve man met wie ik twee kinderen heb en hij zorgt voor mijn oudste zoon zoals een vader voor een zoon hoort te zorgen. En verder: - volgens mijn ex en zijn ouders ben ik een kanker trut - volgens de rvkb ben ik een zeer labiele moeder die de omgang wil belemmeren, - volgens de rechter ben ik een lastige moeder die haar best moet doen om een kans te geven aan de biologische vader, - volgens mijn advocaat ben ik een hardnekkige vrouw want ik blijf maar vechten, - volgens mijn psycholoog ben ik een zeer sterke vrouw die met de juiste begeleiding boven water zal komen - volgens mijn moeder en mijn tante ben ik een heldin, - volgens mijn lieve man ben ik zijn leven en lust - en volgens mijn kinderen ben ik de allerliefste moeder van de hele wereld... PTSS is een woedestoornis. Er zit veel woede in mij richting de dader maar hij blijft zijn zin krijgen en gaat keer op keer over mijn grenzen zonder dat ik iets kan doen want ik raak in paniek als ik hem zie. Dan bevries ik en daarna ben ik erg lang bezig om alle nare herinneringen van het verleden op zijn plaats te zetten. Tijdens deze dagen ben ik een gestoorde die liever dood wil. Maar dan word ik weer gesteund en geholpen zodat ik weer de goede moeder en de lieve en dappere vrouw word wie ik werkelijk ben. Deze situatie herhaalt zich keer op keer. Dit is mijn verhaal in het kort. Andere gruwelijke beschrijvingen wil ik voor mijzelf houden omdat het doet mij niet goed om erover te praten. Succes en sterkte aan alle moeders en kinderen die hier en overal met huiselijk geweld te maken krijgen. Let op: Geef de dader geen kans tot verzoening want geweld houdt nooit op! Breng zo snel mogelijk jezelf en je kinderen in veiligheid. Doe altijd aangifte tegen de dader en verhuis zo ver mogelijk. Als ik dat gedaan had dan ging met mijn gezin en mijzelf veel beter vandaag de dag maar ik dacht toen dat al die maatregelen onnodig waren! Nogmaals sterkte en de groeten van een dappere vrouw.

:: Godelief :: 09-05-2010 [12:05]permalink

Beste moeders, Wat een herkenning bij het lezen van deze site. Waarom is er toch zo weinig voor ons, wij zijn toch ook mens? Ook bij mij is PTSS geconstateerd door toedoen van de man die mij ongevraagd drie jaar uit de maatschappij heeft gehaald en waar ik en mijn zoontje weg hebben moeten vluchten. Het standaard verhaal haast; RvdK kwam erbij, vond deze man zo enorm leuk en alles wat mij en mijn zoontje is overkomen werd ontkend. Sterker nog, ik werd door de mangel heen gehaald, had zogenaamd geen band met mijn kind en er werd een verschrikkelijk rapport geschreven en daardoor kregen we nog meer schade. Een extra jaar OTS, flink onderdrukt door voogd, kon geen kant op en nu willen ze weer contact herstellen tussen vader en moeder in het belang van het kind. Zie je het al voor je, met je verkrachter praten over je eigen vlees en bloed? Moet ik echt contact met hem hebben? Zo niet, is dit dan strafbaar? Ik kan het namelijk echt niet. Ik loop vast. We zijn nu bijna drie jaar bij hem weg en ik en mijn kind zijn herstellende na alle gruwelijke situaties die zich hebben afgespeeld. En nee, ik heb geen goede advocaat en kan niet meer switchen omdat haast niemand de zaak overneemt. Veel sterkte voor jullie allemaal en blijf geloven in jezelf, niemand heeft het recht het leven af te nemen.

:: monique en sacha :: 02-05-2010 [09:05]permalink

Door geestelijke en fysieke mishandeling door mijn ex, de vader van mijn kindje van 2 , heb ik PTSS gekregen. Dit uit zich in niet ver van mijn huis af durven gaan, constant op mijn hoede zijn, overal van schrikken herbelevingen/flasbacks, nachtmerries, angstaanvallen, enz. Hij sloeg mij als hij weer eens boos werd om niks. Steeds kleinerend gedrag, dat ik niks goed kon doen, dat alles mijn fout was en toen op een gegeven moment de ptss werd vastgesteld moest ik me niet aanstellen want ik mankeerde niks! Ook ging hij regelmatig vreemd en heeft een andere relatie gehad, terwijl hij en ik ook nog een relatie hadden. Hij heeft mijn een keer zo mishandeld dat ik behandeld moest worden in het ziekenhuis en dat er op het buro van de politie fotos gemaakt werden van mijn blauwe plekken e.d. Andere keren bleef het bij een mep of bedreigingen. De laatste keer dacht ik echt dat mijn leven over was, dat hij zo ver door zou flippen dat ik het niet meer zou overleven. Toen heb ik mijn spullen gepakt en ben ik vertrokken met mijn kind. Al weet ik heel goed dat ik dat veel eerder had moeten doen! Toen begonnen de problemen met de omgang. Hij heeft mijn kind wel erkend. Ikzelf heb nooit moeilijk gedaan qua bezoeksregeling. Ons kind gaat 1 x per 2 weken een weekend naar hem toe. In overleg met mij kon hij ons kind wel eens tussendoor ophalen, zo ook in overleg de helft van vakanties en feestdagen. Dus niet verkeerd lijkt mij, ondanks alles wat er gebeurd is, vind ik dat ik heel schappelijk ben tegenover hem. Omdat ik vind dat de vader het recht heeft zijn kind te zien en andersom. Wat er tussen hem en mij is gebeurd is er niet tussen hem en ons kind gebeurd. Het is een tijdje goed gegaan, de haal en breng momenten, maar nu de laatste tijd is het een ramp omdat hij mij terug wil en ik hem niet. Steeds ruzie en verwijten. Als we ruzie hebben gaat hij weer dreigen met ons kind, dat hij de voogdij wil, gezamelijk ouderschap, dat hij ons kind niet terug komt brengen, dat hij ons kindje dan en dan komt halen en terug brengen zonder overleg met mij of hij dreigt mij weer wat aan te doen. De kinderbescherming is er ook bijgeroepen en ik herken een eerder geschreven verhaal hier heel goed. Mijn ex heeft daar bij de RvdK een gesprek gehad en ze noemen hem ook een hele sociale aardige vriendelijke goede vader. Terwijl hij drugs gebruikt, agressief is, dreigt met zelfmoord, nooit geen geld heeft enz. enz. En daar moet ik mijn kind aan meegeven! Aan de KB heb je dus ook niet altijd iets. Gelukkig heb ik ook hulp en bescherming via een andere instantie die er wel voor me zijn en wel achter me staan en me overal mee helpen. Ook mijn advocaat helpt me met alles! Ik heb mijn ex veel tijd gegeven om de haal en breng momenten en de momenten eromheen rustig te laten verlopen maar mijn emmer zit haast vol nu. Hij verziekt het steeds en toch word hij in 't goede daglicht gezet. Daar kan ik me zo boos over maken. Ik zit te overwegen of ik het nu nog 1 x aankijk of het rustig kan of dat ik stappen ga ondernemen dat er voortaan iemand bij de haal en breng momenten is. En als dat niet gaat werken dat hij ons kind alleen nog maar onder toezicht kan zien. Dit kan zo niet meer, dit is niet goed voor mij en mijn kind. Ik ben hard aan het knokken om over mijn ptss heen te komen. Telkens tijdens rustige momenten , kruip ik weer omhoog, gaat 't weer beter met me, maar als het dan weer zo onrustig verloopt, zit ik weer in dat diepe dal, zijn alle flashbacks weer terug en ook de andere klachten van de PTSS en kan ik weer overnieuw beginnen om weer uit dat dal te klimmen. Ik hoop dat de volledige rust heel snel terug gaat keren en terug blijft!

:: Rehoboth :: 26-02-2010 [23:02]permalink

Mijn ex man krijgt binnenkort te horen dat hij mijn 4 jarige dochter onder toezicht mag zien. Ik heb 12 jaar een relatie met hem gehad waarvan 3 jaar helaas getrouwd. Na ons huwelijk werden de geestelijke en lichamelijke mishandelingen erger en regelmatiger. De eerste keer dat ik aangifte durfde te doen was ik al een tijdje zwanger. Hij heeft toen verplicht een plegerscursus moeten doen. Hij heeft toen gedaan wat er van hem werd verwacht en liet heel even zijn goede kant zien. Achteraf heeft hij tegen mij gezegd dat hij "het spelletje meespeelde "omdat hij anders in de bak terecht kwam. Uiteindelijk ben ik het huis uitgevlucht toen mijn dochter 2 jaar was. Hij kneep mijn keel dicht waar mijn dochter bij stond en ik heb kunnen vluchten omdat ik de mogelijkheid zag om te bellen vanuit de slaapkamer waar ik met mijn dochter zat. Hij dreigde mij te vermoorden als ik naar beneden zou komen. ik heb wekenlang bij vrienden geslapen met als enige bagage onszelf en de knuffel van mijn dochter. Uiteindelijk is hij het huis uit gegaan zodat ik terug kon en een huurwoning kon gaan zoeken. De voorwaarde was dat hij zijn dochter kon komen ophalen. Het halen en brengen ging vaak gepaard met bedreigingen en schreeuwen. Uiteindelijk mocht hij tot aan de voordeur om haar op te halen. Ik ben altijd bang geweest dat hij haar iets zou aan doen. Mijn angst werd werkelijkheid. Ik was bezig om ons nieuwe huisje te verven toen ik door een tante werd gebeld. Hij had haar daar te logeren gebracht om naar een festival te kunnen gaan (hij vond dat belangrijker). Mijn dochter vertelde dat papa haar keel had dicht gehouden en zijn afdrukken waren duidelijk zichtbaar. Dit was de 3e aangifte. Ik heb veel hulp gehad van bureau slachtofferhulp. Uiteindelijk heeft hij in totaal 300 euro boete moeten betalen! Meneer vond nu dat hij zijn straf had gehad (hij noemde het een akkefietje) en vocht de omgangsregeling aan. Na een gevecht dat ontzettend veel tijd,verdriet en energie teweegbrengt heeft de kinderbescherming 4 herstelcontacten geregeld. Ze is nu 4 jaar en bij de kinderbescherming staat geweldig mooi speelgoed in die kamers. Afgesproken was dat ik hem niet zou hoeven zien, pas bij de 3e keer... Ze maakten een foutje en ik kwam hem tegen. Meneer kwam op me af om me gelukkig nieuwjaar te wensen.... Je zult het lef maar hebben. Ik heb aan de hele situatie ptss-klachten overgehouden en heb een lichte depressie. Je zult de dader maar tegenkomen. De laatste 2 keer mochten we aapjes kijken door een soort spiegel. Meneer liet zich van een kant zien die ik nog nooit gezien had... en de kinderbescherming vond hem een voorbeeldvader! Mijn dochter is wisselend bang voor hem, plaste weer in haar broek en had woedeaanvallen. Ze moet nu onder toezicht (dat zijn reclasseringsambtenaar gaat doen omdat het is wegbezuinigd) een half jaar een keer per 2 weken naar haar vader. Hij heeft ons huis, hij is samen met zijn nieuwe partner waar hij al mee vreemdging en gedraagt zich voorbeeldig. Je moet hem horen als er niemand naast hem zit als ik hem wel eens moet bellen daar vreet geen hond brood van. De kinderbescherming neemt de verantwoordelijkheid niet, ik blijf verantwoordelijk en moet doen wat de rechter beslist. Mijn dochter is bang voor hem maar durft dat niet te zeggen met derden erbij. We hebben beiden verplicht psychologische hulp moeten nemen (was ook nodig) van de rechter, maar moeten het zelf bekostigen. Ik ben blij dat ik nu een super lieve vriend heb die achter me en naast me staat anders was ik er al lang aan onderdoor gegaan. Over een half jaar moeten we zelf iemand zoeken die met haar mee gaat. Haar vader heeft haar keel dichtgeknepen omdat ze haar potloden op de grond gooide. Ik denk dat hij borderline heeft maar hij leidt zijn psycholoog om de tuin, heeft een agressietraining (waarom zou het nu wel helpen?) en mag schriftelijk een test doen of hij nog agressief is. Ik moet eigenlijk nog een evaluatiegesprek met hem hebben maar dat doe ik niet, dat krijgen we nu apart. Het ergste is dat ik het niet doe omdat ik hem anders te grazen neem dat weet ik zeker. Hij maakt dat ik kook van binnen en dat maakt mij tot een agressief mens dat ik normaal niet ben. Ik ga me niet verlagen tot hem. Dit soort mannen met een slechte jeugd vervalt in dit gedrag als ze zelf vader worden. Ik hoor dat ze een gezinnetje willen, ben benieuwd wie de volgende is. Alles bij elkaar geteld hoe teleurstellend de uitslag ook is, wij hebben nu een gelukkig veilig leven dankzij onszelf dat we de stap namen om te vluchten en dankzij lieve mensen om ons heen. Ik hou heel veel van mijn nieuwe vriend en wil zelf na alles wat ik achter de rug heb met hem trouwen. Mijn kind heeft er een papa bij en ik hoop dat ze als het ouder is zelf een bewuste keuze gaat maken die niet gebaseerd is op de nieuwe speelkamer van de kinderbescherming in Maastricht. Ik denk dat ze zich beter daderbescherming kunnen gaan noemen. Ik ben heel lang bang geweest, straatvrees, had herbelevingen, concentratieproblemen en een slaapstoornis. Ik voel me vooral heel schuldig naar mijn dochter toe , ik heb haar naar die gek laten gaan. Ik wilde haar niet zonder vader laten opgroeien. Ik wilde de cirkel van geweld nu doorbreken... hopelijk is alles niet voor niks geweest.

:: Nicky :: 30-01-2010 [11:01]permalink

Hallo, Ik ben alleenstaande moeder van een jong dochtertje. De verwekker is een lover boy. Hij heeft mij jaren lang verkracht en door derden laten verkrachten. Kwam altijd het geld halen en werd hels als er 20 euro miste als ik boodschappen gedaan had. Hij heeft mij nooit geslagen, maar geestelijke mishandeling en seksueel misbruik heeft er toe geleid dat ik een PTSS heb. Ik heb een nieuwe relatie al een paar jaar, maar van seks is geen sprake. Zoenen gaat nog net. We wonen niet samen omdat ik er niet tegen kan altijd een man in de buurt te hebben. Nu is de verwekker van mijn kind een rechtzaak begonnen voor vervangende toestemming tot erkenning. Sinds dat speelt komt mijn vriend niet meer logeren omdat ik alleen maar schreeuwende nachtmerries heb en als hij dan heel lief bedoeld zijn arm om mij heen legt omdat hij met mij meeleeft, dan gil ik de naam van de verwekker en zeg ik dat hij op moet rotten en meer van dat soort taal. Ik zelf weet daar echter nooit wat van omdat ik niet wakker wordt tijdens de nachtmerries. Wel heb ik het gevoel dat ik niet lekker geslapen heb als ik wakker word, maar that's it. Ik ga geestelijk helemaal stuk van dit alles. Ik wil dat hij mij en mijn dochter nu eens met rust laat. Hij heeft mij altijd ook bedreigd. Ben naar de andere kant van het land verhuisd om uit zijn greep te komen. Heb jaren van mijn leven opgegeven door onder te duiken. Durfde me nooit op mijn woonadres in te schrijven uit angst dat hij weer voor de deur zou staan. Hij dreigde dat hij mijn dochter zou ontvoeren, iets aandoen, mij bont en blauw slaan...noem maar op. Hij heeft nooit inzet getoont met de band met zijn dochter. Hij heeft haar tot haar vierde jaar in totaal 10 x gezien waarvan hij 5 keer tegen haar zei dat ze maar een andere papa moest gaan zoeken en dat hij nooit meer terug kwam. Mijn dochtertje heeft daar verlatingsangst aan over gehouden. Ik kan nog niet naar de wc want dan begint ze te huilen dat ze me zo mist. Nu is over een week de rechtzaak van de vervangende toestemming erkenning. Dan moet ik met hem in één ruimte zitten. Ik kan er niet van slapen. Mijn advocaat heeft me geadviseerd met gevoel te spreken in de rechtzaal. Maar wegens mijn verleden met hem en mijn PTSS heb ik heel veel moeite om gevoelens te tonen. Ik ben bang dat als ik met gevoel moet gaan praten dat ik dan alleen zit te trillen en huilen. Ik ben doodsbang voor hem. Ik ben doodsbang dat hij mijn dochter zal ontvoeren naar zijn land van herkomst. Ik ben doodsbang dat hij haar achter het raam zal zetten. Ik ben doodsbang dat hij mij zwart gaat maken tegenover mijn dochtertje. Ik ben gewoon echt doodsbang. Ik weet het niet meer! Hij heeft mijn leven al genoeg kapot gemaakt. En weetje, mijn dochtertje mist wel een vader. En dat doet pijn. Maar ik ben er heilig van overtuigd dat ik haar tegen hem moet beschermen. Wat ze denkt dat ze wil, is niet goed voor haar. Ze doet het heel erg goed op school. Ze is een hele lieve sociale, behulpzame, vrolijke, mooie meid met een goed stel hersens. Ik vrees voor haar. Ik baal van Nederland. Waarom krijgen dit soort dna-delers (ik vind ze het woord vader niet waard) in Nederland toch zoveel voor elkaar? Ze begrijpen niet dat ik voor het belang van het kind ben! IK heb de eerste vier jaar van haar leven geprobeerd dat hij zich zou intereseren voor haar. IK zei:waarom doe je dan geen dna test als je het niet zeker weet. IK zei ga wat leuks met haar doen. IK zei:ze mag jou altijd bellen. JIJ zei tegen haar aan de telefoon dat je nooit meer naar haar toe kwam, alleen nog om MIJ wat aan te doen! Ik wordt hier helemaal radeloos van!

:: Posselien :: 05-03-2009 [10:03]permalink

De omgangsregeling is destijds 2004 bij mij en m'n ex-partner gebaseerd op de volgende gerechtelijke afspraak: Dat m'n exman alcoholist is. I.v.m dat alcoholisme en het vele geweld van zijn kant is de omgangsregeling in 2004 aangepast door de kinderrechter, 1x in de 2 weken bij moeder thuis,anderhalf uurtje. Als m'n ex een "normale" omgangsregeling wil moet hij met een medische verklaring aan kunnen tonen dat hij niet meer alcoholverslaafd is, zodat de kinderen in een voorspelbare,veilig milieu kunnen verkeren. Tussen 2004 en 2007 vertoont m'n ex-partner voortdurend manipulatief gedrag. Zo zegt hij bijvoorbeeld tegen de kinderen: ga maar stiekem naar Oma, niets tegen mama zeggen. Ik heb mijn kinderen al meerdere malen weggehaald bij hun oma, die ook een drankprobleem heeft. Hij haalt m'n oudste dochter (destijds 10 jaar oud) ongevraagd op van school en neemt haar mee naar het woonwagenkamp waar hij woont. In 2007 heeft er een rechtzaak plaats gevonden, omdat hij de kinderen op het woonwagenkamp wilde 1x in de 14 dagen... De uitspraak luidde: Ouders dienen dit onderling zelf op te lossen met behulp van mediation van de RVDK. Hij is totaal niet op komen dagen,en uit mijzelf heb ik op de RVDK aan gegeven: oudste dochter 1x in de 2 weken een weekendje naar het woonwagenkamp, we proberen het (met vraagtekens van mijn kant); de jongsten van 10 en 6 worden vrij gelaten. Mijn oudste dochter is in 2007 2x een weekend op het woonwagen kamp geweest en kwam ook twee keer doodziek thuis,mede omdat ze daar op de koude grond ligt, astma aanvallen krijgt en last van haar eczeem. Vanaf die tijd gaf ze ook aan niet meer te willen. Na die periode sept t/m dec 2007 kwam vader onverwachts bij school,en wachte haar op en nam haar dan uren en uren lang ongevraagd mee, waar ik een melding van moest doen bij de politie. Ook kwam hij stennis schoppen aan de voordeur,terwijl ik heel even weg was. De oudste dochter raakte elke keer heeel erg over haar toeren. In April 2008 is mijn dochter na 3 maand uit huis te zijn geweest weer definitief thuis komen wonen en kregen we intensieve begeleiding van het orthopedagogisch centrum voor mijn dochter,en het gezin,ook is mijn dochter in april aangemeld bij de Jeugd en kinderpsychiatrie en heb ik haar laten onderzoeken van A tot Z,en is er een diagnose gesteld en een rapport opgemaakt en daaruit bleek dat mijn dochter ADHD heeft, een traumatische stress stoornis (bang voor vader) en een angst stoornis voor vader, loyaliteitsproblemen (kinderen kunnen niet kiezen). En dan zeker niet tussen een ouder die zijn kinderen een verkeerd voorbeeld geeft, namelijk dat alles mag,alles kan,en alles wat God heeft verboden, en de andere ouder (IK), die juist structuur en duidelijkheid biedt. Alle rapporten, verslagen, meldingen en aangifte's heb ik opgestuurd naar mijn advocaat om het èenhoofdig gezag aan te vragen,en ALS HET TOCH MOET:om de bezoekregeling onder begeleiding te doen via een omgangshuis. De kinderen willen geen onrust, vragen nooit naar hun vader en zijn vooral bang! Zes jaar naar mijn scheiding is het nog niet rustig en moet ik als moeder steeds op mijn hoede blijven voor het onvoorspelbare gedrag van vader. De kinderen zijn daar het grootste slachtoffer van.

:: doortje doorzon :: 25-01-2009 [18:01]permalink

Ach het lijkt tegenwoordig wel normaal, als ik dit zo allemaal lees... Ook ik heb te maken gehad met mishandelingen en huiselijk geweld, ook ik heb aangifte gedaan... de rechter heeft doodleuk gezamelijk gezag uitgesproken terwijl er hier een ondraaglijke situatie is. De rechter heeft ook een bezoekregeling uitgesproken, want ja papa's hebben tegenwoordig evenveel rechten als mama's, maar dan wel wanneer het papa uitkomt natuurlijk! Nu na 1,5 jaar uit elkaar te zijn, wij elkaar bijna afslachten als het kind word gehaald en gebracht, ik geen sociaal leven meer heb omdat ik mij niet meer wil verdedigen. Ik heb via mijn advocaat aangegeven dat ik wilde verhuizen naar de randstad. Ik heb geen tegenreacties gekregen van zijn advocaat, maar nu ik een huis heb toegewezen gekregen krijg ik te horen dat meneer niet achter mijn verhuizing staat en het dus wil stoppen! Snap niks meer van de rechters van tegenwoordig. Dit kan toch nooit in het belang van mn kind zijn... ik verhuizen voor rust en het verwerken van alles, m'n oudste zoon heeft trauma begleiding, maar neeeee vaders hebben rechten. Pfff aan het gas met die klootzakken die voor God willen spelen.

:: Natasja :: 06-07-2008 [22:07]permalink

Ik kwam toen ik net zwanger was, er langzaam achter dat de vader van mijn kind een aan seks verslaafde psychopaat is, met pedofiele fantasieeen. Helaas de slimme soort psychopaat, die uitstekend iedereen het idee geeft dat hij een goede vader is: hardwerkend, gevoelig en berouwvol voor het leed dat hij mij (en andere exen) heeft aangedaan. Ik wil natuurlijk niet dat mijn kind door hem opgevoed wordt, maar hij staat er op ons kind een paar dagen per week bij hem te hebben. Ik kan niet aantonen dat hij een psychopaat is, want hij is briljant in mensen om de tuin leiden, zodat niemand het doorheeft dat hij mensen om hem heen systematisch, maar heel stiekem emotioneel mishandeld (leave no marks). Ik ben net terug uit een ziekenhuisopname, en vecht elke dag om me te herstellen van zijn emotionele mishandeling. Ik weet niet wat ik kan doen voor mijn kind, behalve hem zo vroeg mogelijk leren weerbaar te zijn e.d. Ik lees veel op internet, en zie dat je als moeder geen enkele schijn van kans maakt in het huidige rechtssysteem, dat de mishandelende vaders zo effectief beschermt. Het zou niet moeten mogen, maar toch is het zo. Ik hoop dat door veel er over te praten en te schrijven en petities te verzamelen e.d. er misschien bewustwording voor deze afgrijselijke problematiek komt en een aanpassing aan de wet.

:: moeder van 4 :: 01-10-2007 [21:10]permalink

Vanaf de eerste rechtszaak heb ik bij de rechter en de Raad voor de Kinderbescherming aangegeven dat ik een Post Traumatrisch Stress Stoornis (PTSS) had ten gevolge van psychische mishandeling door de vader van mijn kinderen. Ik heb na de scheiding gevraagd om een omgangsregeling die uitgaat van de draagkracht van een verzorgende ouder met een PTSS. Een omgang die niet ten koste zou gaan van de moeder aan wie ze waren toegewezen. Bij de omgangsregelingen die werden ingesteld werd er echter op geen enkele manier rekening gehouden met mijn ziektebeeld, ondanks onderbouwende stukken van klinieken en therapeuten. Integendeel, de vader wist mijn aandoening juist tegen me gebruiken om aan te tonen dat ik geen capabele moeder zou zijn. Doordat hij zonder voorbehoud met zijn gedrag kon doorgaan verergerden allerlei symptomen van mijn PTSS. Iedere keer dat ik de omgangsregeling stop zette omdat ik eraan onderdoor dreigde te gaan, sleepte hij me weer voor de rechter. Iedere keer werd ook weer opnieuw, zonder voorbehoud, omgang geregeld. Twee weken na de uitspraak van de 4e rechtszitting, raakte ik in zo'n crisis dat ik moest worden opgenomen. De kinderen moest ik wel naar de vader brengen: de man die me nu voor de 2e keer psychisch stuk kreeg. Ik citeer uit een rapport van een kliniek gespecialiseerd in PTSS, dat na de inmiddels 6e rechtszitting werd opgesteld: "De mishandelingen hebben geleid tot PTSS-klachten. De posttraumatische klachten waren aanvankelijk in remissie, maar deden zich opnieuw voor naar aanleiding van problemen rond de omgangsregeling. (...) Uiteindelijk heeft het zelfs tot en crisisopname van de vrouw geleid waarbij de kinderen naar de vader gingen. Voor de vrouw was afstand doen van de kinderen de enige mogelijkheid om te overleven. De vrouw verloor daarbij haar spraakvermogen. (...) Na haar opname nam de GGD contact met haar op en motiveerde haar om weer voor de kinderen te zorgen. Er volgde een interdisciplinair overleg tussen GGD, politie, huisarts, therapeut en moeder. Opnieuw verwoorden de onderbouwende medische stukken dat de vrouw tegen een crisissituatie aanzit. De vrouw heeft ernstige geheugen- en oriëntatie problemen als gevolg van PTSS. Behandeling van PTSS was geleidelijk aan niet meer mogelijk doordat het zich handhaven in de situatie van omgang met de vader alle aandacht vroeg. Er is sprake van een stagnatie van de psychotherapeutische behandeling bij een toenemende crisisdreiging vanwege de moeite om zich te handhaven. (...) Mogelijke behandeling kan alleen bestaan uit crisispreventie, stabilisatie en geleidelijke groei, maar dat word weer belemmerd door haar geheugen- en concentratieproblemen. (...) Medicatie die met PTSS met geheugenproblemen baat zouden hebben, hebben als bijwerking dat iemand meer suïcidale gevoelens zou kunnen krijgen." Inmiddels heb ik 9 zittingen gehad en zijn we 7 jaar verder. Uiteindelijk stelde het laatste RvdK-rapport: "De kinderen hebben jarenlang blootgestaan aan een situatie van veel verbaal en fysieke conflicten, er kan gesproken worden van huiselijk geweld. (...)De moeder kan geen stress aan en dreigt te bezwijken onder druk van een nieuwe omgangsregeling(...) De Raad vindt in het belang van de kinderen dat zij in een rustige en veilige leefomgeving opgroeien en op een goede manier omgang met de niet-verzorgende ouder hebben. Hoe dit in het belang van de kinderen te realiseren is, is een bijna onmogelijke opgave gezien moeders ziektebeeld en vaders onbegrip hiervoor.(...) De Raad stelt een langzame opbouw en lage frequentie voor, zodat de vrouw tussendoor tijd heeft om te herstellen." Er is nu 'onder toezicht stelling' (OTS) van een voogd en een jaar geen omgangsregeling, maar ook hier weet de vader uitstekend hoe hij kan infiltreren in dit communicatiekanaal met mij. Doordat hij bijvoorbeeld inzage in mijn medische dossier heeft gekregen, weet hij nu nog verfijnder in te spelen op mijn zwakheden, via de voogd en via het rechtssysteem. Ik word door die OTS via de voogd in mijn eigen huis bovendien nog steeds belast met zijn ontkenningen, manipulaties en verdraaiingen, want ik ben verplicht mee te werken aan die gesprekken. Juist door de tussenkomst van de voogd is het voor een moeder met PTSS onmogelijk om de geweldsspiraal waar de vader je in mee trekt op tijd te herkennen (zoals je wordt geleerd bij slachtofferhulp en via therapie) en daardoor jezelf te beschermen voor het onveranderde wangedrag van de vader. De voogd heeft overigens voorgesteld dat de kinderen naar een tehuis moeten en ik opnieuw moet worden opgenomen (hoewel geen enkele hulpverlener van mij het daarmee eens is), zodat tijdens de opname de omgang met de vader weer kan worden opgestart. Ik ben gediplomeerde in zowel opvoeding als verzorging van kinderen en ik wordt door eenieder beoordeeld als goed in mijn vak. De schoolleiding en de leraren van mijn kinderen hebben mij in het rapport van de RvdK afgeschilderd als moeder die sterk betrokken bij kinderen is en uitstekend voor ze zorgt. Ook Bureau Jeugdzorg benadrukte meerdere malen in gesprekken dat ik een goede moeder ben. Toch voelt het alsof ik het niet meer waard ben nog hun moeder te zijn. Ik voelde op een gegeven moment niets meer ten aanzien van mijn kinderen door mijn ziektebeeld en ik besef dat ik dat weer terug kan krijgen. Het schuldgevoel ten opzichte van mijn kinderen is onbeschrijfelijk. Je kunt zeggen dat kinderen niet mogen verblijven bij een moeder met een dergelijk stoornis en de kinderen nu weghalen, maar ik heb al die jaren om hulp gevraagd en ben al 7 jaar in therapie. Hoe moet ik echter herstellen als ik steeds opnieuw letterlijk ziek wordt van de confrontaties met deze man. Ik heb geknokt om eruit te komen en knok nog steeds, maar hoe lang houd ik het nog vol? Ik zou het zo graag anders zien. Ik wil dat andere moeders deze schrijnende, pijnlijke en ondragelijke en voor buitenstaanders onvoorstelbare keuze nooit hoeven maken. Ik blijk alleen helaas niet de eerste moeder die dit overkomen is. Een onderzoek dat plaats vond aan de Arrondissementrechtbanken te Haarlem en Utrecht liet in 1988 zien dat het percentage gescheiden moeders die de voogdij over de kinderen niet meer hadden en door hun partners mishandeld waren erg hoog was in vergelijking met het totale percentage moeders zonder voogdijschap. Ik heb daarom in 2005 al tijdens de behandeling van het wetsvoorstel van Luchtenveld, dat in een aantal opzichten heel erg lijkt op de nieuwe wetgeving, een brief geschreven aan de vaste kamercommissie voor justitie waarin ik stel dat mogelijk moet blijven dat een ouder die door de andere ouder geschonden wordt in zijn rechten, een verzoek tot het eenzijdig gezag kan indienen. Ik stelde toen en nu weer voor, om als uitzonderingsbepaling vast te leggen, dat het belang van de omgang van de uitwonende ouder ondergeschikt is aan het indirecte belang van een gezonde ouder die door de rechtbank is belast met de dagelijkse verzorging. Bovendien mag de omgang tussen de niet-verzorgende ouder en het kind geen psychische schade veroorzaken voor de verzorgende ouder. Hiermee leg je de verantwoordelijkheid bij de niet-verzorgende ouder. Deze snijd in zijn/haar eigen vingers als hij/zij doorgaat met onveranderd gedrag, dat belastend is voor de verzorgende ouder en indirect daarmee de kinderen. Een begeleide omgang m.b.v. een voogd is hier niet voldoende beschermend zelfs al worden er afspraken gemaakt. Daarnaast is begeleide omgang vaak een opstap naar onbegeleide omgang en staat een rechter na een jaar weer voor het probleem dat een verzorgende ouder lijdt onder de niet-verzorgende ouder. Het zou goed zijn als het civiele recht de verzorgende ouder en indirect de kinderen beter zou kunnen beschermen door de dader te verplichten deel te nemen aan daderbehandeling, waarin gekeken kan worden naar het gedrag, ook tijdens omgangsmomenten en de wijze van communiceren. Een deel zou moeten bestaan uit coachen, zowel naar het slachtoffer, de verzorgende ouder, als de dader. Net als een voogd (OTS)zou deze "coach" in staat moeten zijn om omgang stil te leggen, het aan de rechter te melden als afspraken genegeerd worden, of als er op nieuw sprake is van belastend gedrag voor de verzorgende ouder en indirect de kinderen. De kinderen hebben recht op een harmonieus gezinsleven en zijn niet gebaat bij een situatie waarbij de verzorgende ouder telkens weer instort en zij naar een tehuis, pleeggezin of de niet-verzorgende ouder toe moeten die er juist voor heeft gezorgd dat de verzorgende ouder instortte. Het lijkt zo logisch...

:: Alexandra :: 02-08-2007 [14:08]permalink

Tijdens de 4e maand van zwangerschap is mijn relatie beeindigd. Na maanden van psychische mishandeling door mijn ex en zijn familie ben ik vertrokken. Mijn ex (afkomstig uit het Midden-Oosten) was gekrenkt in zijn trots en wilde niets meer met ons te maken hebben. Ik heb geprobeerd d.m.v. een psycholoog de verstandshouding te verbeteren, ten behoeve van ons kind. Mijn ex eiste: het kind krijgt mijn achternaam en anders wil ik niets meer met jullie te maken hebben! Uiteraard heb ik dit geweigerd. Direct na mijn bevalling heb ik in een vlaag van verstandsverbijstering mijn ex gebeld om te vragen of hij onze dochter wilde zien, dit gebeurde één keer. Hij wenste geen contact meer verder, vertrok voor maanden naar het buitenland en liet niets meer horen. Erkennen wilde hij mijn dochter niet. Het was toch een meisje, daar had hij niets mee; zo stelde hij. Ik raakte in een depressie veroorzaakt door een post-traumatisch stress syndroom en zocht hulp bij een psychiater. Nadat mijn dochter 4 maanden oud was, zocht mijn ex ineens contact. Omdat ik nogal labiel was stond ik dat toe. Er vonden ca. 5 bezoekjes plaats, met mij erbij, op een neutrale plaats. Echt interesse had hij niet voor mijn kind, hij betaalde niets voor haar en bracht nooit iets voor haar mee. Wel maakte hij veel foto's van de bezoekjes. Achteraf stom dat ik dat toeliet... Eén keer heeft mijn ex ons naar huis gebracht waarbij hij zijn handen niet thuis kon houden. Er ontstond een ruzie en een handgemeen, waarbij buren getuigen waren. Mijn ex dreigde mijn kind te zullen ontvoeren en mij kapot te maken. Ik durfde geen aangifte te doen uit angst voor repressailles, wel had ik 2 maal een melding gedaan bij onze wijkagent, die dit bevestigd heeft in een schrijven. Maandenlang hoorde ik niets van mijn ex, totdat ik een jaar later een nieuwe relatie had en ik prompt een brief ontving van de advocaat van mijn ex. Hij eiste een omgangsregeling met zijn dochter. Ik vond een advocaat die mij verraste met haar mening; dit was foute boel voor mij. Als mijn ex een rechtszaak zou beginnen zou ik die te allen tijde verliezen omdat hij de biologische vader is en zij recht heeft op contact met haar verwekker. Het advies van mijn advocaat was: vindt een juridische vader voor je kind, dat maakt zijn kans op een regeling van 99% naar slechts 5% kans. Ik had net een nieuwe relatie en wilde hier niet aan beginnen. Het volgende advies van mijn advocaat was mediation, dat was volgens haar mijn enige kans om een rechtszaak en dus een regeling zoveel mogelijk uit te stellen. Omdat ik nog steeds leed aan dat post-traumatische stress syndroom was ik niet in staat om zoiets als mediation aan te gaan. Het zou volgens mijn psychiater bovendien veel te vroeg zijn om mezelf aan zulke stress bloot te stellen. Ik heb dat dus geweigerd en ging voor een second opinion naar een andere advocaat. Mijn nieuwe advocate, zelf een moeder met 2 kinderen van mijn dochter d'r leeftijd, had een hele andere visie! Niets geen mediation, onderhandeling of iets anders wat het makkelijk zou maken voor mijn ex. We zouden de strijd aan gaan in de rechtszaal en aanvoeren dat het niet in het belang van mijn toen 2 jaar oude dochter zou zijn om contact te hebben met een vreemde. Bovendien haalde we rapporten erbij de van de psycholoog waarmee we tijdens mijn zwangerschap beiden contact hebben gehad, getuigenverslagen van de mishandeling door mijn ex, brief van de politie en bovendien heeft mijn ex een strafrechtelijk verleden wegens geweldpleging en overtreding van de opium wet. Ook de dreigementen voor ontvoering werden aangehaald en besloot ik toch mijn nieuwe vriend mijn dochter te laten erkennen. Hij heeft nl na ruim een jaar wél family-life met haar. De rechtszaak verliep voor mij uiterst verrassend. De kinderrechter leek mij niet zo serieus te nemen. Rapporten van de psycholoog, politie en getuigenverslagen werden zonder pardon van tafel geveegd. Het feit dat mijn huidige vriend nu de vader is van mijn kind werd als 'kwetsend' ervaren voor mijn ex (!). Hij beweerde family-life met mijn dochtertje te hebben aan de hand van de foto's die hij tijdens onze bezoekjes had gemaakt. Ik kon wel huilen! Hij weet niet eens of mijn dochter links of rechtshandig is, waar zij een opvallend moedervlekje heeft op haar lichaam, wat haar lievelingsknuffel is en welke rituelen ze heeft voor het slapengaan! Hoezo family-life? Het feit dat mijn ex nog nooit iets heeft ondernomen om naar mijn kinds welzijn te informeren of financieël bij te dragen werd ook niet besproken. Ik heb tevens zwart op wit van hem dat hij mijn kind niet wil erkennen, omdat hij niet haar vader is en naar mij toe het dringende verzoek om hem vooral verder met rust te laten met mijn kind! Nu zat hij te huilen in rechtszaal omdat ik hem zoveel heb aangedaan en hij zijn kleine prinsesje zo miste. Als bewijs van zijn 'vaderliefde' heeft hij haar naam op zijn rug getatoeërd! Dat vertelde zijn advocaat in de rechtszaal. Natuurlijk was er ook een 'deskundige' bij van de Raad van Kinderbescherming, een meisje wat ik niet ouder dan 20 jaar schatte. Zij pleitte voor het belang van mijn kind om haar biologische vader te kennen. Mijn advocaat haalde mijn ex's strafrechtelijk verleden aan, maar ook daar werd niets over gezegd omdat dit onder een andere wetgeving valt en dit niet hoefde te betekenen dat mijn ex geen goede vader zou kunnen zijn. Ik heb nu 'geluk' dat de kinderrechter heeft bepaald dat er 2 proefbezoekjes gaan plaats vinden in een omgangshuis, daarbij worden mijn ex en mijn dochter geobserveerd en bepaald of dit contact traumatisch zou kunnen zijn voor mijn kind. Uiteraard is het voor mijn ex geen probleem om slechts 2 maal zijn beste beentje voor te zetten, dus die regeling gaat hij krijgen! Straks zit mijn kleine meisje (nu 2,5 jaar oud) tussen vreemden die het allemaal zo 'goed' met haar voor hebben dat ze wordt blootgesteld aan contact met een man die zij niet kent als haar vader. Een man die uit het Midden-Oosten komt en meerdere malen heeft gedreigd met ontvoering. Een man die zeer agressief kan zijn, drugs gebruikt en zich in het criminele circuit begeeft. Een man die nooit haar vader wilde zijn en die nu voor the time being even zijn mening heeft veranderd! Deze wetsverandering heb ik te danken (en met mij velen anderen) aan Dwaze Vaders die in Batmanpakjes naar de Tweede Kamer zijn gegaan... Bedankt daarvoor!